pen pen
580
BLOG

35 rocznica strajku WOSP

pen pen Polityka Obserwuj notkę 4

Chciałbym podzielić się z Wami wielką przygodą w jakiej dane mi było uczestniczyć. Było to 35 lat temu i z perspektywy życia może trudno wyrazić tamtą rzeczywistość. Chociaż obrazy wspomnień są ciągle żywe.

Byłem 20 letnim chłopakiem z małej miejscowości i zaledwie od kilku miesięcy studentem WOSP. Koledzy ze starszych roczników zorganizowali wiec, na którym została podjęta decyzja o strajku. Już wcześniej szkoła była oklejona informacjami o akcji protestacyjnej pracowników uczelni więc można się było zorientować w przyczynach konfliktu z władzą państwową. Nie chcę pisać o chronologii wypadków, bo są to fakty powszechnie znane. Chciałbym się skupić na własnych, subiektywnych odczuciach i doświadczeniach, jakie z tej historii wyniosłem. Wypadki potoczyły się bardzo szybko. Nastąpił strajk, rozwiązanie uczelni, okupowanie jej przez zdecydowaną większość studentów i coraz większe kordony ZOMO wkoło ogrodzenia. Ale także duże grupy mieszkańców Żoliborza i pracowników Huty Warszawa udzielających nam wsparcia duchowego i materialnego w postaci jedzenia. Obie formy pomocy były nam bardzo potrzebne - zwłaszcza ta duchowa. Zostaliśmy odcięci od możliwości wypowiedzenia swoich racji. Oglądając dziennik telewizyjny i inne „informacje” na temat naszego strajku przechodziliśmy błyskawiczną lekcję dezinformacji i manipulacji. Psychice dwudziestolatka ciężko było ogarnąć taki ogrom zakłamania. Mieliśmy przypadek kolegi, który od początku nie uczestniczył w strajku, ponieważ był wychowany w duchu socjalizmu. Kiedy jednak pojechał do domu i zobaczył kłamstwa w telewizji – wrócił na strajk i został oczywiście owacyjnie przyjęty. Propaganda medialna przyjęła narrację, że biedni studenci są pod wpływem wrogów ustroju socjalistycznego, którzy zagnieździli się na uczelni we wcześniejszej roli pracowników naukowych, oraz dostali się podstępnie na jej teren z zewnątrz. W takiej sytuacji było dla mnie nawet zrozumiałe, że pod szkołę przyjeżdżali strażacy (głównie oficerowie), ojcowie i krewni naszych kolegów, którzy mieli pożarnicze tradycje rodzinne. Przyjeżdżali, aby namawiać do wyjścia ze strajku. Podobno była to akcja odgórna. Na moim roczniku byliśmy kolegami od kilku miesięcy, każdy pochodził z innego miejsca w Polsce, każdy otrzymał inne wychowanie (podejrzewam, że większość w duchu socjalizmu). Jednak presja, propaganda, ciągłe zagrożenie milicją i jeżdżącymi ulicą Słowackiego skotami - bardzo nas scalały. Ekspresowo dojrzewaliśmy społecznie. Ujawniały się dobre i złe strony osobowości. Nie znam statystyk, ale przecież znakomita większość naszego rocznika została do końca, czyli do pacyfikacji. Jeden z kolegów miał stryja w randze pułkownika MO. Opowiadał jak stryj przyniósł mu mapę polityczną Europy (osobom młodym proponuję sprawdzić jak wtedy ona wyglądała) i pytał go retorycznie - co i jak chcecie zmienić. Zmiana ustroju była oczywiście wtedy niemożliwa i nikt z nas prawdopodobnie takich marzeń nie miał. Cel młodych ludzi w każdych czasach jest podobny i bardziej prozaiczny. To walka o prawdę. Łączyło nas doświadczenie kłamstwa. Było ono nam nieobce wcześniej, bo na kłamstwie opierał się ustrój socjalistyczny, ale teraz na strajku się skumulowało i doświadczyliśmy go tak brutalnie na własnej skórze. Doświadczaliśmy też wielu dowodów solidarności od ludzi z zewnątrz. Nie były to czasy uginających się półek sklepowych, a nam przynoszono takie jedzenie, że aż było głupio korzystać. Nic nie robimy, objadamy się artykułami z Pewexu, a tam na zewnątrz ludzie na dworze stoją i marzną.

Pięknym przeżyciem była dla mnie msza św. odprawiana na uczelni przez księdza Popiełuszkę. Uczestniczyliśmy w niej nie tylko my studenci, ale także wszyscy ludzie nas otaczający, w tym wielu zomowców i tajniaków dzięki nagłośnieniu o jakie postarali się chłopcy z radiowęzła. Była radość, że takie rzeczy się dzieją na terenie MSW. Duże wrażenie robiły na mnie odwaga i dar przemawiania Seweryna Jaworskiego.

Nie widziałem momentu szturmu, ponieważ pełniłem w tym czasie dyżur w gabinecie komendanta. Nagle zaroiło się od zamaskowanych funkcjonariuszy oddziałów specjalnych wyposażonych w długą broń. Sekretarka komendanta zemdlała, natomiast komendant przeciwnie – odzyskał wigor. Mam na myśli nowo powołanego komendanta – płk. Grobę. Dotychczasowy komendant płk. Smolarkiewicz próbował nie dopuścić do szturmu, a potem głośno złorzeczył na tych, którzy wydali rozkaz opanowania szkoły. Dyżur polegał na obserwacji i zgłaszaniu do komitetu strajkowego niepokojących zachowań komendanta lub innych osób z jego otoczenia. Były np. sygnały o wyrzucaniu przez okno dokumentów. Nie więziliśmy komendanta - jak podawały media. Mógł swobodnie się poruszać lub opuścić uczelnię. Po wtargnięciu nowych opiekunów nie pozostało nic innego jak udać się na aulę zgodnie z wcześniejszą instrukcją. W korytarzach stały szpalery milicjantów. Nie pamiętam co do nas mówiono na auli. Nie było wśród nas lęku. Panowała atmosfera przygnębienia, że zostaliśmy złamani (przynajmniej ja tak to odczuwałem).

Umówiliśmy się, że jeśli nas spacyfikują to spotykamy się na Politechnice i nie zdejmujemy mundurów. Kiedy milicjanci nas zawieźli na dworzec i stamtąd jechaliśmy oczywiście w mundurach na Nowowiejską - w tramwajach byliśmy obiektami bardzo dużego zainteresowania. Kiedy tylko wywiązywała się rozmowa, natychmiast otaczał nas tłum głodny informacji co tak naprawdę się u nas na strajku wydarzyło.

Dwa miesiące później czułem się podwójnie złamany zgłaszając się do SGSP powstałej na warunkach władz. Uważałem jednak, że każdy powinien mieć prawo do studiowania pożarnictwa. Pomimo Stanu Wojennego w SGSP nie było pokus do wykorzystywania studentów w działaniach innych służb MSW, chociaż wcześniejszy taki zamysł był źródłem konfliktu i strajku. Chyba pomimo wyeliminowania najbardziej aktywnych, nadal byliśmy elementem niepewnym. Atmosfera jednak była ciężka. Na jednej z „rozmów wychowawczych” u płk. Pierzchanowskiego (zostałem tam zaprowadzony przez dowódcę naszego rocznika za poddanie w wątpliwość sensu mojego uczestnictwa w pochodzie 1-majowym), usłyszałem, że powinienem się określić – chodzić do kościoła, czy być podchorążym pożarnictwa. Dlatego z zachwytem uczestniczyłem przed pięcioma laty w uroczystości 30- lecia strajku. Rozpoczęła się w kościele i z udziałem kompanii honorowej podchorążych. W dniu pogrzebu ks. Jerzego Popiełuszki w SGSP był zakaz wyjść. Ale ponieważ służby doniosły, że pojawił się wieniec z podziękowaniem od podchorążych pożarnictwa rozpoczęło się wewnętrzne śledztwo. Wówczas to na apelu dowódca kompanii zapytał nas wprost: kto uczestniczył w tej „imrezie” (imprezą określił pogrzeb ks. Jerzego zamordowanego przez znacznie gorliwszych od niego funkjonariuszy).

Piszę o czasie początków SGSP ponieważ problemy podchorążych z komuną nie skończyły się ani 2 ani 13 grudnia 1981 roku. Wcześniej były czasy czynnego zaangażowania, później – biernego oporu.

Powinien wreszcie nastąpić czas pojednania. Jeśli można mieć prośbę do organizatorów uroczystości 35 lecia strajku to bardzo bym prosił o odszukanie i zaproszenie wszystkich wyrzuconych po strajku studentów i pracowników szkoły, oraz o oddanie im głosu na uroczystości. Oni będą mieli najwięcej do powiedzenia. Przypinanie sobie medali w gronie absolwentów SGSP i władz państwowych tylko pogłębi rozdźwięki. Natomiast dawni funkcjonariusze Systemu sami pewnie wiedzą jak powinni się zachować.

Dobrym duchem Szkoły była pani Zoja Bednarek. Rozmowa z nią bardzo mi pomagała, chociaż chodziłem własnymi drogami i zgodnie z własnym sumieniem. Wielki szacunek dla Pani Profesor za to, czego dokonała w SGSP, zwłaszcza kiedy była już Rektorem.

W czasie studiów dane mi było poznać wiele wartościowych koleżanek i kolegów. Przeżyłem osobiste nawrócenie i zaangażowałem się w piękne dzieła. Najpiękniejsze z nich to moje małżeństwo. Z pożarnictwa odszedłem po 4 latach pracy w CNBOP na własną działalność i tak jest do dziś. Mam 5 dzieci, 6 wnucząt i jestem szczęśliwym człowiekiem.

 

 

 

pen
O mnie pen

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Polityka